Van harte welkom op de vernissage van
FOTOEXPO VERZAMELD WERK 04

met werk van 

GREET VAN OPSTAL
HANNE VAN ASSCHE
ILSE OOSTERKAMP
JORIS VANDECATSEYE
LINA MANOUSOGIANNAKI
META BOSCHMA 

vernissage
vr 06.12 om 19u

expo open van 11 tot 19u
za 07.12   zo 08.12
do 12.12   vr 13.12   za 14.12   zo 15.12

BLANCO . COUPURE RECHTS 308 . 9000 GENT

GREET VAN OPSTAL

Ik heb u wel gezien / Je vous ai vu (I did see you)

NL / In Ik heb u wel gezien, verweeft Greet Van Opstal eigen en gevonden beelden. We worden deelgenoot aan haar blik op de ander waarin ze zich lijkt af te vragen hoe belangrijk het voor mensen op de vlucht is om gezien te worden. Tegelijk wordt ons een spiegel voorgehouden over de manier waarop wij naar hen kijken.
Van Opstal combineert foto’s die ze in het asielcentrum vlak bij haar thuis maakte, met beelden uit oude tijdschriften en archiefbeelden van haar zus die als vluchtelinge in haar gezin werd opgenomen. Tijdens de reis die ze vele jaren later samen maakten naar haar thuisland, rezen er vragen over vluchten en (n)ergens thuishoren, en haar eigen rol in dat verhaal.

EN / In I did see you, Greet Van Opstal weaves together images of her own and found ones. We share her view of the other where she seems to wonder how important it is for fugitives to be seen. Equally, a mirror is held up to us about the way we look at them.
Van Opstal combines photographs she took in the asylum centre close to her home, with images from old magazines and archive footage of her sister, who was taken into her family as a refugee. Many years later, they made a journey together to her sister’s homeland. During that journey, questions arose about fleeing and belonging somewhere (or not belonging anywhere), and her own role in that story.

HANNE VAN ASSCHE

Somewhere in the middle

NL / Met twee epicentra aan weerszijden is het niet meer dan logisch dat we Amerika altijd horizontaal verkennen. Er is een Oost en een West, en in het midden ligt een gigantisch lappendeken van staten dat vaak wordt overgeslagen of overgevlogen. Deze foto’s nemen je mee naar dat mythische midden, waar eindeloze snelwegen de betekenis van ‘ver’ tot het absolute maximum uitrekken en rijden de enige manier lijkt om het te ontdekken. In Somewhere in the middle leer je vrijheid kennen als een onbetrouwbare weegschaal die overhelt naar extremen, zonder enige waarschuwing. Een weegschaal waarop mensen behoedzaam hoop en realiteit proberen te balanceren, op zoek naar evenwicht.

EN / With two epicenters at its outer edges, it's no surprise that we tend to explore America horizontally. There's an East and a West, and what lies in between is an arbitrary patchwork of states. Vast areas that are flown over, driven across, and rushed through to reach the other side. These photographs take you to the mythical middle. In a country where the concept of 'far' is stretched to the maximum, driving seems to be the only way to discover it. In Somewhere in the middle, you learn that freedom is like unreliable scales. You realize that people are skillfully balancing their hopes and fears on it, trying to keep those scales from tipping over.

ILSE OOSTERKAMP
Virtuoso Hands

NL / Er zijn best wat dingen die de zoon van Ilse Oosterkamp niet of moeilijk lukken door zijn meervoudige handicap, maar met zijn handen creëert hij iets wat niemand hem nadoet. Door zijn hypermobiliteit tovert hij voortdurend kortstondige sculpturen tevoorschijn. De houdingen duren hooguit enkele seconden, en ze zijn niet te sturen. Hij is er zich zelfs niet van bewust dat hij ze maakt.
Hij creëert dan wel mooie vormen, binnen de huidige beeldcultuur waar alles rond perfectie draait, wekt het anders-zijn ongemak op. Door haar esthetische benadering tracht Oosterkamp dat gevoel om te buigen naar verwondering en bewondering.

EN / There are some things that Ilse Oosterkamp's son is unable to do or has difficulty doing because of his multiple disabilities. With his hands, however, he creates something that nobody else can. Because of his hypermobility, he constantly conjures up ephemeral sculptures. The poses last a few seconds at most, and they cannot be controlled. He is not even aware that he is making them.
Though he may be creating beautiful forms, in today's visual culture where everything revolves around perfection, being different arouses discomfort. Through her aesthetic approach, Oosterkamp tries to turn that feeling into wonder and admiration.

JORIS VANDECATSEYE
In Belgrade

NL / In Belgrade is een aaneenschakeling van stille fragmenten en sfeervolle indrukken van een stad in verandering. Waar vervagende overblijfselen en een nieuw vormgegeven identiteit elkaar in het alledaagse ontmoeten.
De foto’s zijn het resultaat van talloze dwalende wandelingen door Belgrado over een periode van 10 jaar. En hoewel eerder spontaan vastgelegd, scheppen ze samen een portret die haar geest weet te capteren. Want daar, in die tussenruimte, waar verleden en toekomst elkaar voorzichtig raken, weet de fotograaf de schoonheid van de transitie te vangen.

EN / In Belgrade is a series of silent fragments and atmospheric impressions of a city in change. Where fading relics and a newly shaped identity meet in daily proceedings. The photographs are the result of countless walks, wandering around Belgrade over a period of 10 years. And although the photographs were taken rather spontaneously, together they create a portrait that captures her spirit. Because there, in that space in-between, where the past and the future are gently touching, the photographer manages to capture the beauty of transition.

LINA MANOUSOGIANNAKI
Ble Dachtyla, from the series La Main Verte

NL / Het is 2424. De bosbranden van de vorige eeuwen hebben de aarde verwoest en in de as gelegd. Van tijd tot tijd duiken er echter planten van het Antropoceen op uit de grond. Lina Manousogiannaki maakt deel uit van een wetenschappelijke groep van archeologen, palynologen (pollenonderzoekers) en historici die deze planten onderzoeken en de gegevens eromheen vastleggen. Hun doel is de materiële cultuur van het vroege millennium te begrijpen om de toekomst veilig te stellen.

EN / The year is 2424. The wildfires of the previous centuries have destroyed the earth and left it in ashes. From time to time, however, plants of the Anthropocene emerge from the soil. Lina Manousogiannaki is a member of a scientific group of archaeologists, palynologists (who study pollen) and historians investigating these plants and recording the data around them. Their aim is to understand the material culture of the early millennium to secure the future.

META BOSCHMA
But The Dark Embraces Everything 

NL / But The Dark Embraces Everything is een ode aan de duisternis, aan wat daarin nog net te zien is en wat erdoor tevoorschijn komt. De atmosfeer in de fotoreeks slaat een brug tussen het aardse en de onbevattelijke grootsheid van het universum. Maar meer nog dan dat raakt ze aan een dimensie die vragen oproept over ons bestaan. Door ernstige luchtvervuiling heeft immers het overgrote deel van de wereldbevolking geen zicht meer op de rijke sterrenhemel, op dat onmetelijke hemelgewelf, dat ons eraan herinnert dat wij in wezen ontzettend nietig zijn en onderdeel van een miljarden jaren oud universum.

 EN / But The Dark Embraces Everything is an ode to darkness, to that which can just barely be seen in it and what emerges through it. The atmosphere in the photo series bridges the gap between the earthly and the incomprehensible grandeur of the universe. But more than that, it touches upon a dimension that raises questions about our existence. After all, due to severe air pollution, the vast majority of the world's population no longer has a view of the rich night sky filled with stars; that immeasurable celestial vault that reminds us that we are essentially incredibly insignificant and part of a universe billions of years old.

info@mentormentor.be — www.mentormentor.be — facebook —  instagram